Zbiegień Kazimierz

st.strz. Zbiegień Kazimierz, 1919/103/III, KD plut. Łączn., 64/44-141/44, Nr 153 - 5KDP, Ranny 12.V.44 pod m. Cassino (Włochy). Rozk. 13 B.S. Nr 103/44.

Podziękowania dla: Pana Mieczysława Zbiegień (syn) ,
Pani Marii Golonka (córka), Wojciecha Golonki (wnuk)
oraz Pani Julii Szaferskiej-Koler zajmującej się
Regionalną Izbą Pamięci w Rostarzewie.

Źródło:

Wolsztyński słownik biograficzny. Cz. 2

http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=371259

Kazmierz Zbiegień

Urodził się 1 stycznia 1919 roku w Dobromilu woj. lwowskie (obecnie Ukraina), jako syn Jana, robotnika salinarnego i Walerii z domu Kielnar, gospodyni domowej. Oprócz niego w domu były dwie siostry, Józefa i Helena.
W 1922 roku rodzice przenieśli się do Rostarzewa w Wielkopolsce, gdzie zamieszkali w domu kupionym od Niemca. W tym samym roku jego ojciec Jan wyjechał w Bieszczady do pracy i tam zginął śmiercią tragiczną. Matka ponownie wyszła za mąż, za kowala Wawrzyna Jankowiaka.
W roku 1933 ukończył naukę (II stopnia) w Szkole Podstawowej w Rostarzewie. Z powodu pochodzenia społecznego, nie mógł kontynuować kształcenia, więc w 1938 roku zgłosił się do Junackich Hufców Pracy. Po zakwalifikowaniu przez Wojskową Komisję Poborową w Wolsztynie, wyjechał do miejscowości Grupa pod Grudziądzem, gdzie był olbrzymi poligon wojskowy i Centrum Wyszkolenia Polskiej Kawalerii.
Na miejscu okazało się, że zgrupowano tu młodych chłopców z całego obszaru Ziem Zachodnich i utworzono z nich Batalion Junackich Hufców Pracy. Po trzymiesięcznych ćwiczeniach wojskowych batalion przeniesiono z północy kraju na południe, do Mszany Górnej w Karpatach, do pracy przy budowie nowej drogi.
K. Zbiegień, w nagrodę za wzorowe wykonywanie swoich obowiązków, wysłany został do Szkoły Techniczno - Drogowej w Wilnie. Było to duże wyróżnienie, gdyż do szkół wyższych nie przyjmowano uczniów pochodzenia robotniczego i chłopskiego. Po ukończeniu I semestru odbywał praktykę drogową w miejscowości Mołodeczna na granicy polsko - radzieckiej. Tam zastał go wybuch II wojny światowej.
I września 1939 r. wrócił do Wilna, gdzie został wcielony do jednostki wojskowej stacjonującej w mieście. Do czasu wkroczenia wojsk
radzieckich do Polski (17 września 1939 r.) przechodził intensywne ćwiczenia wojskowe.
Po zbliżeniu się wojsk radzieckich do Wilna, wraz z jednostką wojskową znalazł się na granicy polsko - litewskiej i tam jego batalion został rozwiązany.
Od 20 września 1939 r. do 10 lipca 1940 r., razem z innymi żołnierzami polskimi (około 3,5 tys. osób), był internowany przez Litwinów i przetrzymywany w opuszczonym budynku, w okropnych warunkach sanitarnych, bez kąpieli, prania, w towarzystwie najróżniejszych insektów.
Stamtąd, pod silną eskortą uzbrojonych żołnierzy radzieckich, razem z pozostałymi towarzyszami, został odtransportowany na stację kolejową i załadowany do towarowych wagonów.
Od tego momentu rozpoczęła się jego tułaczka w nieznane.
W potwornym ścisku, w zaryglowanych wagonach z zakratowanymi oknami, dotarł do miejscowości Juchnowo. Przez 10 miesięcy, razem z innymi mieszkał w owczarni.
Pod koniec maja 1941 roku wywieziony został do Murmańska, za koło podbiegunowe. Podróż trwała kilka dni - do 7 czerwca 1941 r. Po dwóch tygodniach pracy w Murmańsku, drogą morską przewieziono go na Półwysep Kolski, do portu rybackiego Ponoj nad Morzem Białym.
W porcie pozostało około 150 młodych żołnierzy, wśród nich Kazimierz. Resztę popędzono w głąb tajgi, do budowy lotniska. Od tego czasu jego zadaniem było dostarczanie więźniom jedzenia. Nosił na plecach worki z surowymi rybami, sucharami i ziemniakami. Codziennie szedł około 24 km z ważącym 25 kg workiem jedzenia dla więźniów. (Dzienna racja żywnościowa więźnia wynosiła: trzy surowe ziemniaki, jedna ryba, dwa chlebowe suchary).
30 lipca 1941 r. po napaści Niemców na Związek Radziecki (czerwiec 1941 r.), doszło do podpisania w Londynie polsko - radzieckiego układu, na mocy którego na terenie ZSRR miało być utworzone Wojsko Polskie. Więźniom ogłoszono amnestię.
K. Zbiegień, razem z innymi Polakami, przewieziony został z portu Ponoj do Archangielska, a po kilkudniowej podróży wagonami towarowymi dotarł do Saratowa nad Wołgą. Dostał się do Pierwszej Polskiej Armii w ZSRR, którą dowodził generał brygady Władysław Anders. Od grudnia 1941 r. do sierpnia 1942 r. w Dolinie Fergańskiej pod górami Pamir przechodził intensywne ćwiczenia wojskowe i powołany został do łączności piechoty.
Wraz z armią Andersa, przez Aszchabad, Morze Kaspijskie, Iran przybył do Iraku, w którym przez prawie cały rok 1943 pilnował przed sabotażem szyby naftowe. Następnym etapem była Palestyna, a 1 stycznia 1944 roku wraz z armią wkroczył do Egiptu. 8 lutego tegoż roku,
z Port Said wypłynął na angielskich okrętach do Włoch. Brał udział w natarciu na wojska niemieckie pod Monte Cassino (11 maja 1944 r.), gdzie został ciężko ranny. We Włoszech przebywał do maja 1946 r., a potem z oddziałem wojska przeniesiony został do Anglii.
17 lipca 1947 roku wrócił do Polski. W Oliwie pod Gdańskiem przez tydzień przetrzymywany był w barakach (zabrano mu wszystkie dokumenty oraz książeczkę wojskową), następnie dostał bilet kolejowy do miejsca zamieszkania i wrócił do Rostarzewa. Tu założył rodzinę. Z żoną Elżbietą miał dwóch synów i trzy córki.
Po wojnie pracował w PPRN w Wolsztynie, potem w Powiatowym Zarządzie Dróg Lokalnych, gdzie po zdaniu eksternistycznego egzaminu dojrzałości (21 X 1964 r. w Poznaniu), awansował na stanowisko kierownika działu. Na emeryturę odszedł 31 VIII 1979 r.
Był członkiem ZBoWiD-u. 12 października 1989 roku otrzymał stopień starszego kaprala. Zmarł 16 kwietnia 1994 r.
Za udział w działaniach wojennych Kazimierz Zbiegień, żołnierz 2. Korpusu Polskiego, uczestnik walk pod Monte Cassino odznaczony został: Gwiazdą za Wojnę 1939- 1945, Gwiazdą Italii, Brytyjskim Medalem za Wojnę 1939 - 1945, Krzyżem Walecznych, Brytyjskim Medalem Obrony, Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino.
Przyznano mu też odznaczenia cywilne: Odznakę Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”, Srebrną Honorową Odznakę „Zasłużony Działacz ZZTD”, List Pochwalny i Podziękowanie za długoletnią, ofiarną i sumienną pracę w drogownictwie.

Na podstawie spisanych wspomnień K. Zbiegienia i dokumentów rodzinnych
opracowała Maria Bączyk

Pamiętnik, życiorys (kliknij na zdjęcie aby pobrać plik *.pdf)

Zbiegień Kazimierz - Archiwum zdjęć

Zbiegień Kazimierz - Dokumenty